شعر حدیث شریف کساء علامه بلخی(ره)
بند یک
باز زد بر سرم دگر سودا شد دلم پر ز شورش و غوغا
به تقاضای الجنون فنون شد جنونِ دگر به من پیدا
عقل حشمت مقام را دیدم لنگ لنگان روان سوی صحرا
گفتم ای حاکم نظام وجود می نشاید تو را در این بیدا
از چه گشتی به کسوت مجنون مگرت برده طره لیلا
گفت رو ، رو که من تهی دستم عشق زد بر بساط من یغما
گفتمش ای خرد ز عشق منال که بود عشق مقصد اقصی
گر فروغ تجلی اش نبود نیستی غیر دید? اعما
هر کجا دیدیش ز شوق بگو ذکر سبحان ربی الاعلی
گفتمش این و بردمش با عزم تا بدرگاه عشق راهنما
گفتم ای شعله ات جهان افروز عقل باشد تو را کینه گدا
بار فرمان همی کشد بر دوش آنچه دانی صلاح او فرما
به شکر خنده گفت:هان ای عقل اولا نویش بایدت صهبا
چون شدی بیخبر ز هستی و هم برفکن خویش را در این دریا
چیست دریا ولای احمد و آل غوطه زن تا شوی ز اهل صفا
هم بود بحر، هم بود کشتی منجی نوح خمسة النجبا
چون گرفتار حادثات شدی یاد کن قص? حدیث کساء
آن حدیث مبارکی که شدند احمد و اهلِ بیت زیر عبا
این بفرمود عشق،پس من و عقل بر گرفتیم از کَفَش مینا
نوش کردیم جام و این مطلب می شنیدیم از همه اعضاء :
صفت از ذات حق چو نیست جدا
پس به زیر کساء که بود خدا
بند دو
بعد حمد خدا و نعت رسول بشنو این حدیث را ز بتول
از بیان شیفت? محشر هست در منتخب چنین منقول
که به یوم سعید از ایام پدرم طبق عادت معمول
بدر حجره ام ز راه کرم منبع لطف حق نمود نزول
ز قدومش به خویش بالیدم وَ لَقَد جاءَ غایَةَ المَسؤل
دیدن چهر? مبارک او هست بر من نهایة المأمول
گفت کای مقصد از نبوت من گشتم امروز من ز ضعف ملول
گفتمش بر خدا اعاذه کنم عود صحت بدو کنم موکول
دور باد از تو علت و اسقام ای تو علت، جهان همه معلول
گرد راهت بدردها درمان معجزات لبت شفای عقول
به طفیل تو رحمت منعم گشته بر جمله ماسوا مبذول
باز فرمود کای تو کوثر من آن یمانی کساء ، نمای وصول
زود رفتم پی کساء کردم لطف امرش به افتخار قبول
پس بیاوردم آن کساء یعنی پرد? سر کاینات شمول
جسم پیچیدمش و لیک نمود روح امکان در آن حجاب حلول
حق از آن چهره در تجلی بود به تماشای آن شدم مشغول
نور خورشید با فروغ رخش در پس پرد? غمام خجول
به مه بدر گر چه شد تشبیه لیک با معنی دوام و افول
از محمّد ظهور نام احد حاصل بنده و خدا محصول
به تماشای چهره اش کردم دیده از سرمه رای مکحول
آنچه شد دیده کی توان گفتن ما اَری کُل من راه یَقُول
صفت از ذات حق چو نیست جدا
پس به زیر کساء که بود خدا
بند سه
بر نشد غیر ساعتی ز زمین که خرامان رسید سرو چمن
نور چشمان و میو? قلبم مظهر محسن آن امام حسن
گفت ای مادرم سلامٌ علیک به جوابش گرفت علیک از من
گفت بوی رسد مرا به مشام اطیب و اطهر از بهشت عدن
آید از خان? نبوتِ ما بوی توحید قادر ذوالمن
گوییا جد پاک من اینجا است راز دار رموز سر و علن
گفتمش جدِّ تو است زیرِ کساء خوب فهمیدی مرحبا احسن
پس شتابان دوید سوی کساء غنچ? گُل رسید تا گُلبن
اشتیاق سلام و راز و نیاز رشک موسی و وادی ایمن
گفت پیغمبرش که بر تو سلام ای مرا نور دید? روشن
گفت آنگه حسن که مشتاقم اذن ده در جوار تو خفتن
گفت جدَّش که ای سلال? من خویشتن را به سینه ام افگن
جذب حب الوطن کشاند تو را ای که آغوش من تو راست وطن
خود قرین محن شوی و کنی پاک از روی شرع گرد محن
ز دخول حسن چو فاطمه گفت مادحش باز کرد باز دهن
نو عروس ادب به جلو? طبع داد بار دگر به طره شکن
حُسنِ یکتایی حَسُن بود حُسن ز دوییت نماند جای سخن
بر سر صدر و قلب مصطفوی جز خدای احد که را مسکن
کنز مخفی پس از ظهور نخست شد ز فرط ظهور در مکمن
هر چه و هر که بود زیر کساء غیر این نکته کی توان گفتن
صفت از ذات حق چو نیست جدا
پس به زیر کساء که بود خدا
بند چهار
بیش از ساعتی نرفت از بین ما تمنیت جاء بالقدمین
منبع فیض و مظهر احسان تشنه لب ، کُشته بر لب نهرین
داد بر من سلامی و گفتم علیک ای مرا تو نور دو عین
گفت بویی نمودم استشمام که بدین حجره داده زینت و زین
اندر این خانه گوییا باشد بوی جدَّم خلاص? کونین
گفتم ای میو? دلم این جاست جدِّ پاک تو سید الحرمین
کان تحت الکساء خیر وری والحسن ها هُما هُما الاثنین
رفت سوی کساءو کرد سلام حجت الله مفخر الابوین
داد جدَّش جواب کای تو مرا مهجة القلب و قرة العینین
گفت آیا دهی مرا رخصت به کساءای تو هادی النجدین
یافت چون اذن،رفت سوی کساء علوی خوی و احمدی نسبین
گوییا سوی اصل کرد رجوع بود زان بحر درة الصدفین
بحر حلم و شجاعت نبوی به کساء گشت مجمع البحرین
چون بدین جا رسید نقل کساء مادحش را شگفته شد شفتین
حسن واحد چرا شود حسنین تا که توحید را بود سندین
من ندانم که بر وجوب وجود سبب واحدند یا سببین
یک سخن درس وحدتم شدوبس که حسین ازمن است ومن ازحسین
یا حسین چشم دلِ خدا به تودید کور گوید همی که این فاین
قلب موسی هوای طورتوکرد شد خطابش که فاخلع النعلین
واجب الحرمتی از آن که تویی مصطفی را مراد از ثقلین
الغرض نزدحق شناس یکی است احد فرد و احمد و سبطین
صفت از ذات حق چو نیست جدا
پس به زیر کساء که بود خدا
بند پنج
قرب یک ساعتی گذشت زمان سِرِّ یزدان به حجره گشت عیان
ابن عمم علی عالی قدر آن که حُبش حقیقت ایمان
داد بر من سلام و بعد جواب گشت جویا تجلی سبحان
قالَ اِنّی اَشَمَّ رایِحَةَ کاَخی یا حَبیبَةَ الرَّحمان
گفتمش ها هُوَ بِتَحتِ کساء مع ابنیک لؤلؤ و مرجان
رفت سوی کساء و کرد سلام شد جوابش ز مقتدای جهان
گفت خواهم که اهل پرده شویم هست آیا اجاز? فرمان
گفت باز آ که پرده دار تویی ای تو مقصود حق ز سِرِّ نهان
رفت در پرد? کساء حیدر با دو فرزند و فخر عالمیان
مادحش چون بدین زمینه رسید مطلع دیگرش گشود بیان
یا علی ای به ذات تو عرفان هست بیرون ز حیط? امکان
علت کسوت وجود تویی فاعل فعل علم القرآن
هست را هسته با تو نقط? با وحدتت را بود همین تبیان
من رانی فقد رالحقت بر همین راز قاطع البرهان
گاه در غیبی و گهی به ظهور زان سبب ماسوی تو را حیران
سیر احمد به لامکان پی تو است دید اما به کس نگفت نشان
تو چه دیدی که لو کشف گفتی خود به خود کرد? عجب ایقان
عقل شد در ره وجوب تو صرف گاه یقین و گهی به شک و گمان
با محمَّد(ص) به طی لسان چو شدی لی معه الله داشت طی لسان
آخر از عقل و عشق و فوق سماء مشترک گشت این چنین اعلان
صفت از ذات حق چو نیست جدا
پس به زیر کساء که بود خدا
بند شش
پس به فرمود عصمت کبری ام سبطین و زهر? زهرا
به یمانی کساء شدم نزدیک به پدر کردمی سلام ادا
داد بر من ز روی لطف جواب میر بطحا و سید طاها
گفتم آیا مرا اجازه دهی که در این جایگاه کنم ماوا
گفت ای دختر حمید? من زود اندر کساء در آ و بیا
پس شدم داخل کساء و شدم شاد و خرم ز فیض قرب لقا
گوییا رفت در مقام نخست گوهر فوق تاج کر منا
بود آغوش مصطفی صدفش در صدف رفت دُرَّة البیضا
ز ورودش به یُمنِ طالع نو مادحش شد دوباره مدح سرا
ای وجود از اراده ات احیاء عدم ز معجز تو کرده حیا
کرد از حُسنِ لایزالِ تو شرم آنچه سر بر نزد ز جیب قضا
به توچون تکیه داشت ردوقبول زان سبب باز ماند باب بدا
اول و آخرت نشد معلوم عالمی غرق اندر این معنا
ماسوای ذره و تو خور ورنه تو کجا و دریچ? دنیا
اصل هستی تویی دگرها فرع اصلها ثابت تو راست ثنا
تا کند جلوه گوهر یکتا تو و حیدر از آن شدید دوتا
بود از قدر و عزت تو سخن آنچه شد گفته سرما اوحی
تا تو را خاک آستان بوسد از مقام دنی دنی فدنی
زنگ رخسار? بلال تو کرد از فروغ بهشت استغنا
مظهر فاطر و حجاب کساء هست این گفته ام بجا چه بجا
صفت از ذات حق چو نیست جدا
پس به زیر کساء که بود خدا
کلمات کلیدی: ادبی، فرهنگی
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
